Γραπτή Υπενθύμιση

Τούτον το σαββατοκυρίακο κλείει ένας κύκλος ζωής.

Πριν κάμποσα χρόνια, εξεκίνησα την πρώτη "σοβαρή" μου δουλειά. Άρεσκε μου πολλά. Πάρα πολλά.

Εταυτίστηκα σε βαθμό που εμετέτρεψα την στη ζωή μου. Εδία μου - έτσι ενόμιζα - ούλλες τες ευκαρίες για να δημιουργήσω, να εκφραστώ, να μάθω τζιαι να εξελικτώ. Προς το τέλος εκατάλαβα ότι "εν μου εδία τες ευκαρίες", αλλά εδημιούργουν τες μέσα που συγκρούσεις, αφορμές, διαφωνίες αλλά τζιαι επιχειρήματα που εν εμπορούσαν να αντικρούσουν. Όϊ γιατί ήμουν πιο έξυπνη ή έξερα παραπάνω. Αλλά γιατί ονειρεύκουμουν την πρόοδο τζιαι την προσφορά τζιαι την αλλαγή προς το καλλύττερο.

Αθθυμουμαί την πρώτη μέρα. Οι συνάδελφοι μου εκαλωσορίσαν με λαλώντας μου ότι εχάλουν την πιάτσα γιατί εκατέβαζα ιδέες ενθουσιωδώς για να κάμουμεν πράματα. Ο μάστρος μου, ήταν σε κατάσταση σιοκ γιατί με το καλημέρα σας είπα του ότι πρέπει να μπουν venting machines (ήνταλως εν τούτες στα ελληνικά τωρά;) για προφυλακτικά στα σχολεία! Πράματα αυτονόητα, δηλαδή.

Ούλλα επιένναν μια χαρά. Ενόμιζα. Έτσι εθώρουν γιατί επαρεγγόνιζα, εκαταχώνιαζα πολλά βαθκιά  τα δείγματα σύψης που με εβομβαρδίζαν.

Εξεκίνησα να κουράζουμαι. Εβούρουν σαν την πελλή συνέχεια .... μέρα, νύκτα, γιορτήν, καθημερινή, διακοπές. Έν εθώρουν άλλους να κάμνουν το ίδιο τζιαι εν νόμιζα ότι εν επειδή ήμουν μιτσιά, χωρίς εμπειρίαν ιδιαίτερη στη δουλειά τη συγκεκριμένη άρα τζιαι πιο αργή ή λλιόττερον αποτελεσματική τζιαι παραγωγική.

Μετά που κάποια επεισόδια, άρκεψεν ο μάστρος να το παίζει γκόμενος. Εν του έκατσεν η φάση. Μάλλον εξεσιεπάστηκεν. Εννοείται πως εν του άρεσεν, (όϊ γιατί εν του έκατσα, τούτος εν ήταν ο στόχος του έτσι τζι' αλλιώς), αλλά πλέον έξερα τζιαι εν έπαιζα το παιχνίδιν του. Τζιαι ταυτόχρονα, επροχώρουν, εμάθαινα, εξελίσσουμουν, εμαθαίννα με τζιαι συνεργάτες τζιαι παρόλην την μιτσιάν ηλικίαν εκέρδισα σεβασμό, εμπιστοσύνη τζιαι έκτισα αξιοπιστία τζιαι δίκτυα. Ακόμα τζιαι φιλίες. Άρα, εγίνουμουν επικίνδυνη. Απειλή. Τζιαι άμαν ο άλλος εν ανασφαλής που κάθε άποψη, συγκεντρωτικός σε σημείο ψύχωσης τζιαι υστερίας, με άλυτες υποθέσεις αλλά τζιαι με εξουσία, εν το ανέχεται. Παραπάνω που ούλλα εν ανέχετουν ότι έμαθα τον. Εθκιάβαζα τον. Επρόβλεπα την κάθε του κίνηση πριν να την κάμει. Βασικά επειδή ήταν αηδιαστικά προβλέψιμος.  Ούλλοι ξέρουμεν ότι κάθη μέρα εν που την ανατολή που εννά ανατείλει ο ήλιος τζιαι στη δύση να δύσει, αλλά καμιά μέρα έννεν προβλέψιμη, ούτε αηδιαστική.


Τζιαι έρκεται μια μέρα που ξεκινά ένας πόλεμος. Μιαν ημέραν εχαπάρησα ότι εξεκίνησεν ένας πόλεμος. Επροηγηθήκαν κάποιες μάχες που ενόμιζα ότι ήταν οι συνηθισμένες ενέδρες. Έπαθα κρίσην πανικού. Εν έλεγχα τα άκρα μου, εν εμπορούσα να μιλήσω, εν εμπορούσα να κλάψω ή να θυμωθώ. Έβκαλλα μόνο λυγμούς.


Οι επόμενες κινήσεις μου ήταν επιεικώς σπασμωδικές, αυθόρμητες (ως συνήθως!), άρα αναποτελεσματικές. Πάρα τούτον, αντιλήφθηκα ότι ο πόλεμος ήταν προσπάθεια εξόντωσης συστηματική που είσιε συσπειρώσει αντιμαχόμενα στρατόπεδα ομπρός στην κοινήν απειλή.


Εμάννεψα! Ενόμιζα ότι εθώρου γυρώ μου βρυκόλακες - που μπορεί τζιαι να ήταν τελικά. Έβαλα καμιάν τριανταρκάν κιλά (που, αλί και τρισαλί ακόμα να τα χάσω εντελώς), επιδεινωθήκαν τα χρόνια προβλήματα ύπνου, ένιωθα μόνιμην κόπωση - ένα ξεζούμισμα, ένα στράντζισμα... έναν πράμα που έμπορω να περιγράψω αλλά επηρέασε τη συμπεριφορά μου τζιαι εγίνηκα πολλά επιθετική (παρόλο που εν εφοούμουν ιδιαίτερα τη σύγκρουση ποττέ γιατί θεωρώ ότι θέτει νέες βάσεις στες ανθρώπινες σχέσεις) σε σημείο που να αλλοιωθεί τζιαι η φάτσα μου.

Τζι' ήρτεν ο πάτσος...... Τζιαι εσυνειδητοποίησα ότι αμμέν παλέψω μόνη μου για τον εαυτό μου, για τα δίτζια μου τζιαι για τα πιστεύκω μου, κανένας έθθα το κάμει για μένα. Ούτε είσιεν κανένα να με στηρίξει. Παντού φόος.

Η άμυνά μου ήταν η απομόνωση τζιαι η αυτοσυντήρηση. Εν εδιατάραξα τες σχέσεις μου, αλλά εφρόντιζα να προσέχω τι λαλώ τζιαι σε ποιούς. Τούτος ήταν ο τρόπος μου για να εντοπίσω ποιοι γυρών μου αξίζαν εμπιστοσύνης αλλά εν τους εφαίνετουν που φόον. Εβοήθησέ με να μάθω να σκέφτουμαι τζιαι να ενεργώ με μεθοδικότητα τζιαι συστηματικότητα. Τζιαι να ανακαλύψω τζιαι μια μεγάλη δύναμη που ουσιαστικά εν μεγάλον αϊπιν: να είμαι χειριστική τζιαι να εκβιάζω ψυχολογικά. Βασικά τζιήνα τα οποία μου εκάμναν, έμαθα ότι μπόρω να τα κάμω τζι' γιώ.

Επροχώρησα με σύστημα τζιαι μέθοδο (ούτε κουμάρι νά παιζα!) για δκυό χρόνια ως που να φύω. Ήσυχα, χωρίς επεισόδια ιδιαίτερα (πέραν που κάποια κροκοδείλια δάκρυα κάποιον, που τους εφρόντισα καταλλήλως). Εν έφυα πυροβολόντας. Έτρωέ με τόσον πολλά η δίψα για εκδίκηση, που εν μου ήταν αρκετό. Έφυα ναρκοθετώντας. Χρόνια μετά, ακόμα ως σήμερα, εκρύγνυνται νάρκες (εφρόντισα τζιαι για "θαλάσσιες", οπόταν ........

Επαράπαια για μια μεγάλην περίοδο. Εν εμπορούσα να προχωρήσω, αναπαρήγαγα προηγούμενες συμπεριφορές τζιαι μοτίβα. Εκατάτρωέ με ακόμα η εκδίκηση που έν μου ήταν αρκετή ότι τζιαι να συνέβαινε, όσα τζιαι να τους έκαμνα. Εκατάτρωέ με......

Εκατάτρωέ με τζιαι εν εθώρουν ήνταμπου έκαμνα στον εαυτό μου, στες σχέσεις μου, στη ζωή μου. Επήα πισινή. Πολλά χρονιά πίσω. Ότι εκατάφερα με την εξέλιξή μου ως άνθρωπος για δεκαετίες, εκατάστρεψά το. Έπια πάτον....... Πιο πάτος εγίνεται. Εν εκατάλαβα ότι το μαύρο σύννεφο που άλλοι είχαν δημιουργήσει σ' τζιην' το χώρο, έθρεψα το, εμιάλυνά το, έκαμα το τεράστιο τζιαι εκουβάλησά το μαζί μου. Όπου τζι' αν επήεννά που τζιαμέ τζιαι τζιεί.


Μέχρι πρόσφατα. Εν μπορώ να εντοπίσω συγκεκριμένα, ήνταμπου άλλαξε τζιαι επήλθε τούτη η μεταστροφή. Έθελα να το κλείσω - ακόμα τζι' αν νομικά το πράμα καλά κρατεί. Η αφορμή εν ο γάμος δκυο φίλων που εν τζιαμέ κομά. Τούτο σημαίνει ότι μετά που χρόνια, εννά δω τζιήνους ούλλους που μου εκάμαν τόσο κακό. Τούτη εν αποποίηση ευθυνών. Το σωστόν ένει που τους άφηκα  να μου κάμουν κακό τζιαι το σιειρόττερον που τους επέτρεψα ναν η αφορμή για να ΜΟΥ κάμω τόσο κακό.

Πριν κάποιο διάστημα, έγραψεν η Δυσδαιμόνα (http://disdaimona.blogspot.com/2011/08/blog-post_21.html) τζιαι η Εκάτη (http://mayissokamomata.blogspot.com/2011/08/silent-arr.html) για τον ετεροκαθορισμό. Εχτές προχτές, έγραψεν η Ψυχία ( http://psychia.wordpress.com/2011/08/27) για τες ..... υποβολές. Εν ούλο γεναίτζιες που γράφουν για έτσι πράματα!!!!! Εν καλό να αντιλαμβανούμαστε ότι τζιαι τούτα έχουν να κάμουν με τη γενικόττερην οικοδόμηση του κοινωνικού φύλου. (Άτοπο μπορεί, άσχετον όϊ!)

Τούτη η ανάρτηση, αποφάσισα ότι εν η ιεροτελεστία μου (μαζί με κάμποσες άλλες, ξόρκια, εξορκισμούς, ελιξήρια τζιαι μαγγανείες!) για να κλείσω τούντον κύκλο. Να πετάξω που πάνω μου τα μαύρα σύννεφα, να μου φέρω το ουράνιο τόξο μου, να προχωρήσω με τη ζωή μου τζιαι να ανακτήσω χωρίς παλιμπαιδισμό την ώθησή μου.  Τούτη εν η γραπτή υπενθύμιση ότι τους 'ανεμόμυλους' μπορούμεν να τους δημιουργήγοσυμε οι ίδιοι. Έκαμα το μια φορά. Καιρός να ωριμάσω τζιαι να παραιτήσω να μου κάμνω κακό. Τζιαιρός να με συγχωρέσω που ........................ αμάρτησα τζιαι έθελα να εκδικηθώ, τζι' αλλοιώθηκα. Τζιαι έχασά με. 


Συγνώμη....


Συγχωρώ σε..... 
Μπόρεις να προχωρήσεις τωρά......


Έσιε γειά........