Ξόρκιν για το ρότσον τζιαι τον κόσμο

Πριν δκυ-τρεις ημέρες ο Φούλλληηης έκαμεν μου μιαν ερώτηση τζιαι εμίλησα για αναβολή μασόντας τα λόγια μου. Μετά ήρτεν τζιαι ο Ταπαγούφης να προτείνει δυνατό ξόρκιν "ξιμαλάκυνσης". Τζιαι μέναν ο νους μου που εν λειτουργά γραμμικά, άρκεψεν να υφαίνει ιστόν.

Τα τελευταία δεκαπέντε περίπου γρόνια ήμουν με μια βαλίτσα στο σιέρι τζιαι επήαιννα. Που επήαιννα; Εμετακίμιζα την καθημερινότητά μου. Μακάριοι όσοι εκαταφέραν να φύουν τζιαι να πάρουν μαζίν τους τη ψυσιήν τζιαι τη σκέψην τους........ Εν ηξέρω κανέναν

Ο ρότσος λειτουργά σα μαγνήτης. Πάντα εστρέφουμουν πίσω. Γιατί; Άτε τωρά

Τζιαι όσον εν ήμουν δαμέ πάλαι δαμέ ήμουν.

Τα πράματα πρέπει να ένουν όπως ένουν άμαν ένουν όπως ένουν.

Όταν ο Χοπσμπάουν έγραφε για την εποχή των επαναστάσεων τζιαι την εποχήν των άκρων, εν έξερεν ότι ήταν να έρτει τζιαι η εποχή του "που τζιαμέ τζιαι τζιει"

Εν ηξέρω φιλοσοφίαν εις τον κόσμον που να μεν μιλά για τες αλλαγές των καιρών. Διερχούμαστεν που μιαν τέθκοιαν τωρά. Κλει ένας κύκλος τζιαι αννοίει ένας άλλος. Όϊ μόνον στο ρότσον αλλά παντού. Δέτε γυρώ σας: έσιει τίποτε που φαίνεται λογικόν; Πέραν που υποθέσεις, έσιει κανέναν απτό στοιχείον που μπορεί να αποδείξει αδιαμφισβήτητα που πάμεν; Εν η εποχή του πουκουππίσματος, της δραστικότητας τζιαι του εν πάει άλλον. Τώρα τούτον το "πάει" τζιαι τούτον το "άλλον" ο καθέναν ερμηνεύκει το διαφορετικά. Ο κόσμος όπως ενομίζαμεν ότι τον εξέραμεν πως ένει, επέθανεν. Ακούμεν τωρά, τον επιθανάτιον βρόγχο τζιαι πανικοβαλλούμαστεν γιατί νομίζουμεν ότι εν ηξέρουμεν το αποτέλεσμαν. Ούτε το ήνταλως εννά συνεχίσει. Ούτε ήντα μπου ννα έρτει υστερόττερα. Ούλλα ξέρουμεν τα. Υποσυνείδητα. Μεινίσκει μόνο να κάμουμεν μια βαθκιάν κατάδυση για να ξεκινήσουμεν να τα βκάλλουμεν στην επιφάνεια σιγά σιγά.

Έρκεται μου στο νου μια εικόνα που εδημιουργήθειν πριν πολλά γρόνια που μιαν ομιλίαν/ διάλεξην του Brendan O'Malley στο ΜΙΤ, το 2001 (16.01.2001) με τίτλον The origins of the Cyprus Problem:
"....In Britain we have an award they call the Turner prize, named after the famous 19th century painter William Turner, which is meant to go to the best young artist of our time, but many think it actually goes to the one who can provoke the most outrage. One of its most famous winners is Damien Hirst who made his reputation with a sculpture in two halves, called Mother and Child Divided. It was a cow and calf that died due to complications during pregnancy and birth. To keep things simple i was you to focus on the calf. Picture a calf sliced lengthways down the middle, each side encased and preserved in formaldehyde in a seperate glass tank. Thhe two tanks were placed alongside each other so that from one flank or the other, at a particular angle, it looked like a whole dead animal. But in reality the two halves of the calf did not meet -- a corridor of space kept the tanks apart and you could walk right down the middle of them. You can imagine the public reaction. While some art critics thought it sensational, many ordinary people were shocked and appalled by the defilement of an animal's body, which no doubt was one of the artist's aims. It seemed provoke questions abut the sanctity of life and our own hypocricy. ..... For the next year's Turner prize,...,perhaps we should nominate the Green Line of Cyprus. We could argue that is one of the finest functioning conceptual works depicting man's inhumanity to man ....Actually, thinking about it, the line could be the centrepiece of a wider collection from across the island. This could include the ghostly remains of Varosha ......"
Παραπάνω που μιαν δεκαετίαν, έχουμεν ακόμα πιθανότητες να κερδίσουμεν το βραβείον.

Όποιος είδεν τον Άρχοντα των Δακτυλιδιών (κατά προτίμησην ούλλα μονοφατσιάν), μπορεί να εξεκίνησεν να καταλαβαίννει ήντα μπου προσπαθώ να πω τζιαι που πάει ο νους μου. Εν τούτον που γίνεται στο ρότσον τωρά. Κάποτε είσιεν μου πει ο νέος ότι οι καμπύλες ούλλων μας εν διαφορετικές. Τζιαμέ που ππέφτει ο ένας, να το σηκώνει ο άλλος. Τούτη η κουβέντα τζιυνηά με συνέχειαν. Η καμπύλη η σημερινή φαίνεται πολλά κάτω για πολλούς τζιαι για πολλύν διάστημα. Ούλλα φαίνουνται χαμένα. Εν παντές τζιαι εν υπάρχουν λύσεις. Παντές τζιαι η ελπίδα εχάθηκεν. Τα γέρημα τα σημάδκια εν ούλλα τζιαμέ, όμως. Ούλλα ομπρός στα μμάθκια μας. Γίνουνται τωρά οι μάχες των "ενεργειών" (όϊ του καζιού). Τούτην τη στάτα φαίνεται να κερδίζει η μαύρη (τζιείνην που είδεν τζιαι ο Ταπαγούφης). Εν μια μάχη σιόρ! ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΜΑΧΗ. Όσον σημαντική τζιαι να φαίνεται ότι ένει, ο πόλεμος ΕΝ ΕΧΑΘΗΝ!

Τωρά έναν πράμαν μόνο μεινίσκει. Τες επιλογές μας εκάμαμεν τες ούλλοι μας. Τα στρατόπεδα εχωρήσαν τέλεια. Εν η ώρα του πανικού για να προστατευτούν τα γυναικόπαιδα (κατά προτίμησην μόνον το ..παίδα), τζιαι να μετρήσουμεν τα "πολεμοφόδια". Εν η ώρα πριν να σφυρίσει η σάλπιγγα για τη νέα μάχη. Εν η ώρα της νούσιμης στρατηγικής τζιαι του θωρώ πέραν που τη μούττη μου. Εν η ώρα του "ή παγώνω ή στέκουμαι στα πόδκια μου". Εν η ώρα του βρίσκω να πιαστώ τζιαι της ελπίδας. Εν η ώρα της εκδήλωσης της επιλογής στρατοπέδου. Για τζιείνους που παραπαίουν, ας κοιτάξουν γυρών τους τζιαι ούλλον τζιαι κανέναν ανθρωπούϊν εννά δουν πας τη φατσούν του γραμμένον το στρατόπεδον.

Τζι' αν' μεν έσιει ανθρωπούϊν, για την τιμήν των "όπλων" ρε γαμώτο! Για την τιμήν "των όπλων" .....


Τούτον εν το ξόρκιν: Η ΕΠΙΛΟΓΗ. Γιατί έτσι τζι' αλλιώς η μάχη εννά γινεί. Τζιαι τα πράματα ΕΝΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ. Η ομίχλη εννά ξεκινήσει να ποκάθαρίζει μετά τα πολλά νερά του Απρίλη του 2012.
Άτε το πολλύν πολλύν να συναχτούμεν για κανέναν ομαδικό διαγολισμόν με κάψιμον σανταλόξυλου  εις το Γιαλλιάν για να ποκαθαρίσουν τα πράματα νάκκον παραπάνω μες το νου μας.

Φούλλληηη μου  απάντησή  δαμέ