Προεδρολογία τζιαι ΔΔΟ - Που το δεφτέριν της ανάγνωσης

Που τη Δεύτερην Ανάγνωση, μια απάντηση σε όσους ελαλούσαν στο νέο ότι επέθανεν η ΔΔΟ τζιαι σε όσους το εύχουνται - Coffee, tea?

Ο Κάρογιαν ξεκαθαρίζει το παιχνίδι: η Διζωνική είναι πια αυτονόητο μέρος του δημόσιου λόγου, ενώ οι κυπριανικοί ζητούν Δηκοϊκό υποψήφιο

Ο Κάρογιαν ασκεί, όντως, ένα ιδιότυπο είδος  ηγεσίας για τα κυπριακά κόμματα του κέντρου που μέχρι τώρα είχαν ηγέτες με τάση επιβολής των απόψεων και της θέσης τους. Έχοντας ένα κόμμα με διάφορες τάσεις, αλλά και μια παράδοση διαχείρισης της εξουσίας, κατάφερε να διατηρήσει την δική του θέση, προωθώντας την εικόνα του διαχειριστή. Αν, βέβαια, τα πράγματα γύρω του ήταν κάπως ήπια, θα μπορούσε η εικόνα να ήταν πιο ομαλή. Όταν, όμως, έχεις αντιπρόεδρο ένα άτομο όπως τον Ν. Παπαδόπουλο με τις γνωστές έμμονες του και το ύφος του παραχαϊδεμένου παιδιού της αστικής τάξης, η προσπάθεια εξισορρόπησης αρκετές φορές φαίνεται μάταιη. Ο Κάρογιαν φαίνεται να υιοθέτησε την τακτική της ελευθεριας της εκτόνωσης για τους διάφορους γύρω του, ενώ ο ίδιος φαίνεται να επιλέγει, μέχρι στιγμής, τις στρατηγικές παρεμβάσεις σε συγκεκριμένα χρονικά σημεία. Η στάση του στο θέμα των προεδρικών, μέχρι στιγμής, είναι χαρακτηριστική. Από την στιγμή που το ΑΚΕΛ άνοιξε την πόρτα σε ενδεχόμενη συνεργασία με το ΔΗΚΟ, ο Κάρογιαν άφηνε να διαρρεύσει ότι το συζητά. Ταυτόχρονα, ο Ν. Παπαδόπουλος αναζητούσε μικρόφωνο για να επαναλάβει την κριτική του ότι «αυτή η κυβέρνηση…». Όταν η διαδικασία έφτασε στο σημείο να καθοριστούν οι "αρχές" του πλαισίου συνεργασίας του "ενδιάμεσου χώρου", οι τρεις «μικροί»  - η ΕΔΕΚ και τα εκλογικά σχήματα του Περδίκη και του ΕΥΡΩΚΟ - προσπάθησαν να εγκλωβίσουν τον Κάρογιαν και την πλειοψηφία του ΔΗΚΟ, χρησιμοποιώντας τον Ν. Παπαδόπουλο. Έτσι, του ανέθεσαν να συντάξει την διακήρυξη αρχών. Ουσιαστικά, προσπαθούσαν να επιβάλουν στο ΔΗΚΟ τις δικές τους θέσεις και να περιορίσουν την πιθανότητα συζητήσεων του ΔΗΚΟ με το ΑΚΕΛ - το μεν ΕΥΡΩΚΟ δεν θέλει καμιά συνεργασία με το ΑΚΕΛ, ενώ η ΕΔΕΚ, όπως πάντα, διατηρεί φαντασιώσεις δικής της υποψηφιότητας. Ο Παπαδόπουλος προθυμοποιήθηκε και συνέταξε ότι του ζήτησαν.

Ξαφνικά, όμως, ο Κάρογιαν έκανε μια κίνηση με την οποία «άδειασε»,ουσιαστικά, την προσφορά του Ν. Παπαδόπουλου να γίνει όργανο των άλλων κομμάτων για να εκβιάσει το δικό του κόμμα. Δεν αμφισβήτησε απλώς το κείμενο – εστίασε την διαφωνία του στο θέμα της διζωνικής. Η κίνηση ήταν στρατηγική. Από την μια, ντε φάκτο ουσιαστικά, ανάγκασε τα κόμματα του κέντρου να τοποθετηθούν ανάμεσα στο ΔΗΚΟ του 16% και το ΕΥΡΩΚΟ του 4%, αλλά, για να το δούμε κα ευρύτερα, να τοποθετηθούν ανάμεσα στα δεδομένα της πραγματικότητας και τις υστερίες της ακροδεξιάς. Η τελική νίκη του Κάρογιαν ήταν σαφής. Στο τέλος, είναι η θέση του ΕΥΡΩΚΟ, η οποία καταγράφτηκε σαν αστερίσκος   διαφωνίας – ακόμα και ο Περδίκης δεν τόλμησε να διαφοροποιηθεί. Ούτε και η ΕΔΕΚ, η οποία τηρεί στάση ευρύτερης αναμονής, όπως έδειξε και με την μη συμμετοχή της στην προσπάθεια της δεξιάς για υποστήριξη του Ορφανίδη.

Από την άλλη, η κίνηση Κάρογιαν διατήρησε, όχι απλά την επικοινωνία με το ΑΚΕΛ, του οποίου η ηγεσία μπορεί πια να διεκδικήσει ότι υπάρχει ένα κοινό πλαίσιο στο κυπριακό, με το ΔΗΚΟ τουλάχιστον, αλλά καθιέρωσε το ΔΗΚΟ ως κόμμα διεκδίκησης της εξουσίας, αλλά και ως παράγοντα ο οποίος αρθρώνει λόγο και μπορεί να διαπραγματευτεί με το εξωτερικό και όχι μόνο με τα φαντάσματα "αγώνων" του εσωτερικού. Διότι αναπόφευκτα εδώ που βρίσκεται το κυπριακό, θέσεις όπως του ΕΥΡΩΚΟ και του Περδίκη, ακούγονται εκτός Κύπρου ως αστείες ρητορικές εσωτερικής κατανάλωσης. Ένα κόμμα, το οποίο διεκδικεί με κάποια σοβαρότητα για να συζητά με τους ευρωπαίους αλλά και τον ΟΗΕ, δεν μπορεί να μην μιλά για την διζωνική. Και η επιτυχία του Κάρογιαν άνοιξε και τον πόρτα στον Αναστασιάδη να δηλώσει την Παρασκευή στο ΡΙΚ ότι η διζωνική είναι δεδομένη.

Η επόμενη κίνηση, ήρθε από του κυπριανικούς την Κυριακή στον Φιλελεύθερο. Με δυο συνεντεύξεις, μια του Μ. Κυπριανού και μια της Α. Παπαδόπουλου. Η θέση και των δυο ήταν σαφής: Το ΔΗΚΟ πρέπει να κατέβει στις εκλογές με δικό του υποψήφιο. Ο Μάρκος εστίασε στο ότι η βάση του ΔΗΚΟ έχει προβληματισμούς για τον Αναστασιαδη και αντιδρά σε υποψήφιο από το ΑΚΕΛ – οπότε, όπως δήλωσε, το μήνυμα που παίρνει από την βάση είναι για δηκοϊκό υποψήφιο. Η συζήτηση έγινε με άξονα, είτε την συνεργασία του «ενδιάμεσου χώρου», είτε την πιθανότητα συνεργασίας με το ΑΚΕΛ και ενώ ο Μάρκος απέρριπτε την πιθανότητα υποψηφιότητας από το κόμμα της αριστεράς, συζητούσε, σαφώς, το ενδεχόμενο συνεργασίας μαζί της σε ένα  πλαίσιο με υποψήφιο από το ΔΗΚΟ, «αυτήν την φορά» θα μπορούσε να πει κάποιος για το υπονοούμενο της διαδικασίας. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Μάρκος διαφοροποιήθηκε από την διαδικασία των συζητήσεων του «ενδιάμεσου», θεωρώντας ότι οι αρχές είναι γενικόλογα σχήματα και το ότι το ουσιαστικό είναι η επιλογή ενός υποψηφίου – πρόβαλε, μάλιστα, και τις προηγούμενες προεδρικές επιλογές του κόμματος του, του Σ. Κυπριανού και Τ. Παπαδόπουλου, ως μοντέλα όπου η συμφωνία κτίζεται γύρω από τον υποψήφιο. Η Ταραμουντά, βέβαια, προσπάθησε να εκμαιεύσει δήλωση ενάντια στον Χριστόφια και διαφήμισε την συνέντευξη με το ότι «έχει ευθύνες και ο Πρόεδρος για το Μαρί», αλλά ο Μάρκος ήταν προσεκτικός στις διατυπώσεις του και φαινόταν λες και μιλούσε ως ηγέτης του ΔΗΚΟ «υπό διωγμό» λόγω της δικαστικής περιπέτειας του σε σχέση με το Μαρί. Η όλη εικόνα που εξέπεμπε ήταν  ανοικτή προς τις διάφορες τάσεις του ΔΗΚΟ, αλλά και προς τις διάφορες πιθανότητες συνεργασίας με άξονα την επιθυμία του «δηκοϊκού κόσμου» για δικό τους υποψήφιο.

Η Αντιγόνη Παπαδοπούλου, η οποία εισηγήθηκε και τον εαυτό της ως υποψήφιο ήταν ακόμα πιο σαφής – εισηγήθηκε δηκοϊκό υποψήφιο και αν δεν εκλέγει να μείνει το κόμμα στην αντιπολίτευση και να μην στηρίξει υποψήφιο είτε της αριστεράς είτε της δεξιάς. Αν και αυτό δεν ακούγεται πιθανό για ένα κόμμα όπως το ΔΗΚΟ, δεν  είναι και κατ’ανάγκη απίθανο με τα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί. Μετά από την διαδικασία αντιπαράθεσης νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας, την οποία προώθησε η αντιπολίτευση, τα τελευταία δυο χρόνια - αλλά και των διαφοροποιήσεων των προηγούμενων χρόνων -, είναι μάλλον αναμενόμενο ότι αν δεν είναι το ΑΚΕΛ στην συγκυβέρνηση με κάποιο κόμμα, τότε η βουλή, αργά ή γρήγορα, θα άρχισει να εφαρμόζει ανάλογες πρακτικές με την σημερινή αντιπολίτευση ενάντια στην επόμενη κυβέρνηση – οποιασδήποτε παράταξης και αν είναι η κυβέρνηση. Και δεν είναι, καν, σίγουρο πια, ότι και η αριστερά θα είναι τόσο πειθαρχημένη όσο παλιά, στηρίζοντας μια κυβέρνηση αν δεν είναι δική της. Άρα, μπορεί και η αντιπολίτευση να έχει τα δικά της πλεονεκτήματα, όσον αφορά ένα κόμμα διαχείρισης της εξουσίας όπως το ΔΗΚΟ. Και αν πάρει ως πρότυπο την περίοδο 1998-2003, θα μπορέσει να επανέλθει με δικό του πρόεδρο ακομα και αν χασει τωρα.

Στο ΔΗΚΟ, μάλλον, σκέφτονται ότι είναι η «σειρά» τους και είναι διατεθειμένοι να δείξουν ότι είναι ώριμο κόμμα για αυτό. Με εξαίρεσεις βέβαια οπως τον Ν. Παπαδόπουλο.