Η αναμενόμενη κίνηση Χριστόφια και το στρατηγικό της πλαίσιο

Που τη Δέφτερην Ανάγνωσην

Τελικά, ένα πράγμα για το οποίο σίγουρα δεν μπορεί κάποιος να κατηγορήσει το ΑΚΕΛ, είναι για την οργάνωση και την στρατηγική του θεώρηση. Αν δει κάποιος την διαδικασία με την οποία κινήθηκε τους τελευταίους δύο μήνες, υπήρξε σχεδόν άψογη – ιδιαίτερα αν λάβει κανείς υπόψη το εχθρικό περιβάλλον, όσον αφορά στα ΜΜΕ. Αρχικά, φαίνεται ότι η απόφαση Χριστόφια να μην επαναδιεκδικήσει είχε, ήδη, ληφθεί από πέρσι, αν όχι προηγουμένως. Σίγουρα, η ολοκλήρωσή της πρέπει να έγινε με τις συναντήσεις στο Green Tree.  Είχε διαρρεύσει, τότε, ότι ο Χριστόφιας είχε πει ότι δεν θα ήταν πρόεδρος μετά τις εκλογές. Αυτή ήταν και η θέση, άλλωστε, την οποία εξέφρασε, όχι απλώς προεκλογικά, αλλά και το 2010, όταν ξεκίνησε η αποστασιοποίηση του Συναγερμού – η οποία ερμηνεύτηκε από το ΑΚΕΛ  ως πρόωρη έναρξη προεκλογικής εκστρατείας. Η πιο χαρακτηριστική δήλωση ήταν, όμως, στην γιορτή του προεδρικού φέτος - για την πρωτοχρονιά - όταν ο Χριστόφιας έκανε σαφή αναφορά ότι θα είναι άλλος στην θέση του, μετά τον Φεβρουάριο του 2013. Προφανώς, ο Χριστόφιας προτίμησε να καθυστερήσει την διαδικασία για να εξασφαλίσει και την στάση του ΟΗΕ  -ότι δεν θα προχωρούσαν σε διεθνή διάσκεψη ή  δεν θα θεωρούσαν ότι η ε/κ πλευρά έκανε κίνηση αποφυγής των ευθυνών της -  αλλά και για να προετοιμάσει το έδαφος για τις εναλλακτικές προτάσεις της αριστεράς – όπως άρχισε να γίνεται από τον Μάρτη με τα ανοίγματα στο Κέντρο, αλλά και την ανάδυση άλλων πιθανών υποψηφίων.

Το ότι η ανακοίνωση έγινε λίγο μετά την υποβολή αιτήσεων για τα «οικόπεδα» της κυπριακής ΑΟΖ ήταν σημειολογικά λογικό, καθώς το ζήτημα του φυσικού αερίου και των διαδικασιών εξασφάλισης συνθηκών για την έρευνα και την εξόρυξη ήταν μέρος της ευρύτερης στρατηγικής της κυβέρνησης για την οποία μπορεί, ήδη, να διεκδικήσει ιστορική επιτυχία.

Όσον αφορά στο κυπριακό, όπως φάνηκε και από το διάγγελμα του, η θέση του Χριστόφια, είναι ότι τα επιτεύγματα της θητείας του - τόσο όσον αφορά στην ανατροπή της απομόνωσης της περιόδου 2004-08, όσο και στην αποδοχή βασικών όρων και συγκλίσεων από την τ/κ πλευρά, όπως η «μια κυριαρχία» – την οποία ανέφερε- και τα συνεπαγόμενα της - θα κατανοηθούν όταν βρεθεί ο επόμενος πρόεδρος μπροστά στα δεδομένα. Αλλά και με ένα κοινό, και στις δυο κοινότητες, που έμαθε τα τελευταία 4-5 χρόνια να ακούει το τι γίνεται στις διαπραγματεύσεις. Άφησε, με αυτην την εννοια, μια κληρονομιά ειλικρίνειας που θα λειτουργεί αναπόφευκτα ως μέτρο σύγκρισης.

Βέβαια, το όλο σκηνικό στο κυπριακό μπορεί και να εμφανιστεί, ξανά και πριν τις προεδρικές, αν το θελήσει η Τουρκία – αν και ο Πρόεδρος φάνηκε να προτιμά να εμφανιστεί, αργότερα.

Στο υποθετικό σενάριο, όπου θα ήταν υποψήφιος ο Χριστόφιας μπορεί να ξεκινούσε όπως ο Σαρκοζί, που βρισκόταν πριν 6 μήνες σε ποσοστό κάτω του 19% και έφτασε στο 48+%. Παρά τις επιθέσεις, φάνηκε να έχει προσβάσεις  στον χώρο του κέντρου – τόσο της ΕΔΕΚ όσο και του ΔΗΚΟ, ακόμα και σε μια πρόσφατη δημοσκόπηση σε εχθρική, για τον ίδιο, εφημερίδα. Θα είχε, βέβαια, εχθρικά ΜΜΕ αλλά και ένα ευρωπαϊκό εκλογικό ρεύμα υπέρ του – και μάλιστα ένα ρεύμα που δικαιώνει και την έμφαση της οικονομικής  πολιτικής της κυβέρνησης.

Αλλά προφανώς η στρατηγική του, ήταν και είναι άλλη.

Εν η ανάδρομη Αφροδίτη που φταίει! Να γλεπούμαστεν ως τες 27 του Ιούνη που εννά ισιώσει -  Ίσσιαλλα!