Bρίσκω με;!

Πριν λλίες μέρες εβρέθηκα με μιαν φίλη ξενιτεμένη που ήρτε για μιαν γλήορην επίσκεψην τζιαι μιαν παρέαν (όπως λαλούμεν ο παρέας, αλλά θηλυκού γένους!) Η τελευταία υπήρξεν για πολλά χρόνια έναν πλάσμαν που αναλώνετουν με τους πάντες τζιαι τα πάντα, που εβούραν ποτζιεί ποδά τζιαι πάντα αγκωμάχαν, που ήταν πάντα αχχώμένη με τα όσα είσιεν να κάμει τζιαι όσους είσιεν να δει. Σαν ννα τζιαι επάλευκεν με δαίμονες τζι' αγγέλους. Σαν να τζιαι επροσπάθα συνέχεια να πάει μπροστά, αλλά κάτι εκράεν την στο ίδιο σημείο, στην ίδια θέση, στην ίδια κατάσταση.


Η τελευταία φορά που την είδα, πριν που την προχτεσινή μας συνάντηση, ήταν κοντά στα Χριστούγεννα, τζιαι ενώ ήταν όπως πάντα, εμπορούσεν κάποιος/α να διακρίνει ότι κάτι άρκευκεν να αλλάσσει.


Προχτές, είδα έναν άλλον άνθρωπον. Μιαν ισορροπίαν αξιοζήλευτην - ποτζιήνην που προσβλέπει κάθε πλάσμαν που τρώεται μέσα του. Μιαν ψυχικήν ηρεμίαν, θετικότητα τζιαι ταυτόχρονα ..... εξέλιξην που αν δεν το εθώρουν τζιαι εζιούσα το, έθθα επίστευκα ότι τα εκατέφερεν το συγκεκριμένον πλάσμα σε τόσο μιτσίν χρονικό διάστημα.


Εμιλούσαμεν τζιαι ήταν σαν να αρθρώνναμεν τζιαι οι δκυό τη διαδικασία στην οποία εβρισκούμαστεν (ή τζιαι υποβάλλουμεν τον εαυτό μας) για να μας έβρουμεν. Η συζήτηση ήταν για προτεραιότητες - καθημερινές βασικά, μεν φανταστεί κανένας ότι επρόκειτο για πράματα ζωής τζιαι θανάτου. Τζι' όμως, τελικά μπορεί οι καθημερινές προτεραιότητες να εν τα πράματα ζωής τζιαι θανάτου. Όπως η απόφαση αν θα πουκουππίσουμεν το σπίτι - χωρίς να το κάμνουμεν γιατί θέλουμεν αλλά γιατί "πρέπει" - ή αν θα πιάμεν τ' αυτοκίνητο τζιαι να πάμεν Πάφο μόνο τζιαι μόνο γιατί το ηλιοβασίλεμα στους Τάφους των Βασιλέων τον Απρίλη τζιαι αρκές του Μάη εν που τα ομορφόττερα που μπορεί να δει το πλάσμαν! Όπως η επιλογή του να κάτσουμεν σπίτιν να μιζερκάζουμεν ή να ξαποληθούμεν μες τες χωράφες τζιαι να απολαύσουμεν τη φύση τζιαι το προνόμιον του να μπορείς να θωρείς καθαρόν ουρανόν τζιαι να μετράς τ'άστρα τη νύκτα.


Ποια εν τζιήνα τα πράματα που τελικά κρατούμεν μέσα μας; Ποια εν τζιήνα τα προνόμια που μας κάμνουν να θωρούμεν τη ζωή με άλλο μάτι ; Ποιες εν οι εικόνες που θωρεί το πλάσμα στο τέλος;


Εν το πόσα ριάλια επεράσαν που τα σιέρκα μας; Εν οι προαγωγές που επιάμεν; Εν η μάρκα τ' αυτοκινήτου που οδηγούμεν τζιαι τα τετραγωνικά του σπιθκιού;


Ή


Τα πλάσματα που ήρταν στη ζωή μας τζιαι εμείναν;
Τα γέλια τζιαι τα φιλιά των μωρών, που όποτε τους έρτει χωρίς λόγον τζιαι εντελώς "στο άσχετο" σύρνου έναν "αγαπώ σε" τζιαι ξέρουμεν ότι το εννοούν;
Το πόσον εύκολα μπορούμεν ν'αναπνέουν άμαν θωρούμεν τα σπαρτά τα έτοιμα για θέρισμα
Τα πόσα ευχαριστώ, παρακαλώ τζιαι συγνώμην εκαταφέραμεν να πούμεν με την καρκιά μας;
Τα χαμόγελα που είδαμεν στα πρόσωπα ανθρώπων που εν τους εχαμογέλασεν η ζωή γιατί εσεβαστήκαμεν τους;


Η παρέα ήβρεν την ισορροπία της, τη ψυχικήν της ηρεμίαν τζιαι τον εαυτόν της θωρώντας το ηλιοβασίλεμαν, τες θάλασσες να σμίουν στο ακρωτήριν του Κορματζιήτη, το τραούδιν (γιατί έσιει αντζιελική φωνή!) τζιαι χαμογελώντας σε πλάσματα που έχουν ανάγκη λλιήν εθθάρρυση για να καταφέρουν να σηκωστούν τζιαι να προχωρήσουν. 


Πριν λλία χρόνια ήμουν στην κατάστασήν της. Ήμουν ευτυχισμένη στον κόσμο μου με τέθκιες επιλογές καθημερινότητας. Τζιήνοι που ήταν γυρώ μου - αλλά όϊ μες τη ζωή μου αλλά ύστερα εκατάλαβά το - εθωρούσαμεν με περίεργα, αποκαλούσαν με αλαφροϊσιωτη  λόγω της ασυνήθιστης διοράτικότητάς μου ειδικά σε σχέση με τους ίδιους, τζιαι εσχολιάζαν με πίσω που τη ράσιη μου.


Χωρίς να το καταλάβω επηρεάστηκα τζια άλλαξα. Εθάμπωσεν η διορατικότητά μου. Εξεκίνησαν να μεν καταλάβω το ίδιον καλά τα πλάσματα, εσκοτείνιασεν το δειν μου, εμαύρισεν η ενέργειά μου. Τούτον επηρέασεν τζιαι τες επιλογές μου.


Ώσπου τζιαι εξύπνησα τζι' αποφάσισα να ψάξω πάλε να με εύρω. Τα τελευταία κανά δκυο χρόνια, ήβρα το μονοπάτι που τζιαμέ που εσταμάτησα τζιαι συνεχίζω το. Εν γεμώνω τον εαυτό μου με τύψεις άμα βκάλλω που τη ζωή μου ανθρώπους που μου μαυρίζουν τη ψυσιήν, που απομυζούν την ενέργειά μου. Αν δεν μπόρω να τους τη δώκω μόνη μου που επιλογήν, τζι' αν γίνουνται βρυκόλακες ενέργειας γιατί εν ημπόρουν ή έθθελουν να μπόρουν, αφήννω τους να παν στο καλό τζιαι τραβώ το δρόμο μου τζιαι αφήννω τους να τραβήσουν τζιαι τζιήνοι το δικόν τους.


Μετά που τη συζήτησην με την παρέαν, εδιαπίστωσα ως που εκατάφερα να φτάσω, ππόθθεν εξεκίνησα, ως που θέλω να φτάσω τζιαι ήνταλως να το καταφέρω. Εν ήταν μόνο εκλάμψεις οι κουβέντες μαζίν της. Ήταν τζιαι επιβεβαίωση για τη δύναμην που έσιει το κάθε πλάσμαν μες τη ψυσιήν τους, για το πόσες πολλές επιλογές έσιει κάθε λεπτόν, για το πόσον πολλά υπεύθυνο εν το κάθε πλάσμαν για τη ζωήν του.