Σύμφωνα με το νόμο του τίτλου, οι πιθανότητες να βκουν τζιείνα που σκέφτουμαι εν .... μια στο άπειρο.
Τόσον απλά.
Θωρώ το άπειρον τζιαι εν το υποτιμώ.
Ενσυνείδητα, αλλά τζιαι ασυναίσθητα επικεντρώνουμαι σε τζιείνη τη μιαν, μοναδική τζιαι απόλυτην εν τέλει πιθανότητα.
Η λογική λαλεί εν γραφικότητα, υπέρμετρος ρομαντισμός, αιθεροβασία ή ακόμα σιειρόττερα ψευδαίσθηση, "εθελοτύφλωση".
Σίουρα έν' νναιν ο εγωκεντρισμός του "αφού έχω δίκαιο".
Μια πιθανότητα στο άπειρο, μπορεί να φαντάζει μιτσιά. Εξακολουθεί, όμως, να ένει μια πιθανότητα που εν μπόρει να πάψει να υπάρχει επειδή ούλλες οι άλλες πιθανότητες εν πολλά παραπάνω.... εν άπειρες.
Μια πιθανότητα στο άπειρον.....
Έσιει τζιαι τζιείνη δικαίωμαν ύπαρξης όπως οι άλλες ούλλες που εν άπειρες.
1 σχόλιο:
Βαλλεις τα πιο ωραια θεματα. :)
Το συμπερασμα μου εμενα ενι οτι
οι σκεψεις τζιαι τα πιστευω μας δημιουργουν την πραγματικοτητα μας. Την ατομικη και την συλλογικη.
Γιαυτο μεινε με την "μια στο απειρο". Μποροει να την εχουν τζιαι αλλοι τζιαι να μεν τοσο απιθανη οσο νομιζεις
Δημοσίευση σχολίου