Ο κόσμος μου

Θωρώ γυρώ μου πολλύν θυμό τζιαι απαξίωσην. Που εν τα κόφκει ο νους μου, εν τα χωρεί η ψυσιή μου. Επέρασα τζιαι εξεπέρασα τη φάση το παλιώννω για το πάλλιωμα.

Παλιά, που ήμουν πιο μιτσιά - κατά τα τέλη της εφηβείας τζιαι την μετεφηβεία (πριν 2-3 γρόνια δηλαδή) - ήμουν  ..... πολεμική τζιαι αθυρόστομη. Με τα γρόνια τζιαι τες εμπειρίας ανακάλυψα ότι εν μου εταίρκαζεν κάτι τέθκοιον. Τωρά που το σκέφτουμαι, εβάλαν την πετρούαν τους τζιαι οι σπουδές τζιαι τα διαφορετικά περιβάλλοντα που τα οποία επέρασα.

Την έντασην καταλάβω την άλλοσπως τωρά. Ειδικά σε ότι έσιει να κάμει με τες ιδέες, τες πράξεις τζιαι κυρίως τες ανθρώπινες σχέσεις. Παρόλον που εν' νναιν μια κατάσταση σταθερή τζιαι έχω τες παλινδρομήσεις τζιαι τες εξάρσεις μού, εμπήκα πλέον σε μια διαδικασία που το καβκαλάτισμα προκαλεί μου άγχος, εν μπόρω να φερτώ εποικοδομητικά, μπλοκκάρω τζιαι αποσύρουμαι.

Θεωρώ ότι τούτην την επίδρασην έσιει σε ούλλους τους ανθρώπους τζιαι φτάννουν στο σημείο να μεν συνομιλούν, να μεν ανταλλάσσουν απόψεις τζιαι ιδέες, να μεν προβάλλουν επιχειρήματα. Μπαίνουν σε μιαν κατάστασην ανταγωνισμού ποιος εννά παουρίσει παραπάνω που τον άλλον, ποιου η φωνή εννά ακουστεί πιο δυνατά. Στην τελική, ακούουν μόνον τον εαυτόν τους τζιαι σαν ννα μιλούν για να "πείσουν" τον εαυτόν τους ότι έχουν δίκαιο.

Εν θεωρώ τζιαι εν θωρώ ότι η προσέγγιση που προσπαθώ τζιαι επιλέγω να ακολουθήσω κάμνει σκόντο στη διεκδικητικότητα, ούτε τζιαι εν η τακτική του "σιύψε τζιαι κρύψε να περάσουμεν". Κάθε άλλον. Θωρώ ότι πολλές φορές η σιωπή τζιαι η παρατήρηση φωνάζει πιο δυνατά που τη φωνήν τζιαι ταυτόχρονα διά την ευκαιρίαν για ανασυγκρότηση τζιαι νέαν οπτικήν πιο δυναμικήν των πραμάτων.

Κάμνω τεστ στο εαυτό μου για να δω ήνταλως εν πιο εύκολον να περάσω πράματα τζιαι ταυτόχρονα να διατηρήσω τες ισορροπίες μου τζιαι να μεν με χάσω. Θωρώ ότι άμα θυμωθώ, αναπνέω πιο ρηχά, εν οξυγονώνεται  ο εγκέφαλός μου, ξεκινά τζιαι η σκέψη να γίνεται πιο ρηχή τζιαι τα επιχειρήματα πιο αδύνατα. Αλλοιώνεται ο ήχος της φωνής, στραώννει το δειν τζιαι αγριεύκει τζιαι τούτον επηρεάζει τζιαι το αποτέλεσμαν. Τζιαι στο τέλος γίνεται ακριβώς το αντίθετον που τζιείνον που επεδίωκα τζιαι μεινίσκει μου όϊ μόνον ο θυμός αλλά τζιαι η απογοήτευση να χειριστώ.

Στον κόσμο μου η ηρεμία εν κλειδί - τζιαι επαναλαμβάνω τούτον εν σημαίνει την απουσίαν της έντασης. Κάθε άλλον. Απλώς η ένταση τζιαι οι εξάρσεις έχουν διαφορετικήν ισχύν. Μάλιστα μεγαλλύττερης διάρκειας τζιαι βάθους. Πιάννει τόπον η ευγνωμοσύνη για τα προνόμια που έχω: την υγεία μου, τες ευκολίες μου, τον ήλιον, τ'αστρα τζιαι το φεγγάρι, τη θάλασσαν, το πράσινο γυρώ μου, τα χρώματα που μπόρω τζιαι θωρώ τζιαι απολαμβάννω τζιαι πάνω που ούλλα την Αγάπη που λαμβάνω τζιαι διώ. Τζιαμέ επιλέγω να διοχετεύω την έντασην που με διακατέχει.

Αύριον μπορεί να πεθάνω. Ήντα μπου εννά πάρω μιτά μου; Ήνταλως θέλω να εν οι τελευταίες μου στιγμές; Ποιες θέλω ναν εν οι τελευταίες μου λέξεις; Πάντως όϊ το άσσιχτίρ τζιαι λοιπά  "γαλλικά" έστω τζιαι τούρτζικα.

Αν όπως τα τεστ που ανάφερα ποιο πάνω η προσέγγιση τζιαι η οπτική επηρεάζει το αποτέλεσμα, αν επρογραμματιζούμαστεν να θωρούμεν το πρόβλημα σαν πρόκληση τζιαι ευκαιρία για το πάρακάτω τζιαι το πάραπέρα πως θα ήταν τα πράματα. Ήντα διαφορές εννά υπήρχαν; Ποια εννά ήταν η ανταπόκριση των ανθρώπων - όϊ τζιείνων που επιλέγουμεν να έχουμεν στη ζωή μας αλλά τζιείνων με τους οποίους αναγκαζούμαστεν να συναναστρεφούμαστεν;

Έπια έναν μήνυμα σήμερα. Έξερα ότι ήταν να το πιάω ακριβώς έτσι που την Τρίτην το πρωίν, μεν πω που τη Δευτέραν τη νύκτα. Επηρεασέν με, με το πόσον αψυχολόγητον ήταν για κάτι λεπτά. Εξαναήρτε μμου στο νου, αφότου επέρασα μιαν πανέμορφην ημέρα, μες το ηλιούϊ, με χαμογελαστούς ανθρώπους, μες τη φύση, με καλό φαϊ, με μπόλικον ποτό τζιαι άφθονον γέλιο. Τζια έπιαμμε ξώπετσα. Υπό άλλες συνθήκες, ήταν να εμουρμούρουν, να εκατέβαζα μούτρα τζιαι να χαλιούμουν για κάτι ώρες. Ίσως τζιαι μέρες. Τωρά σχεδόν τίποτε.

Ακόμα τζιαι η χρήση των λέξεων και η σημειολογία τους αλλάσσε άμαν αλλάξει η στάση τζιαι ξεκινήσει να λειτουργά άλλοσπως ο προγραμματισμός. Κάτι "πάντα" τζιαι "ποττέ", κάτι "τίποτε" τζιαι "τα πάντα", κάτι "δεν", "μήπως", "ίσως" χάννουν τη δυναμήν τους. Χάννουν την επιρροήν τους.

Εν ηξέρω που εννά με φκάλει τούτον το νέον μονοπάτι. Εν ηξέρω πιλέ αν' νναιν το "σωστόν" ή έστω το "τελικό". Τζιείνον που ξέρω στα σίουρα τζιαι βιώννω το, εν πως νιώθω πολλά καλλύττερα, εν έχω προσδοκίες που τους άλλους παρά μόνον που το εαυτό μου, μετρώ ποιο ρεαλιστικά τες δυνάμεις μου τζιαι τες προοπτικές μου, γελώ παραπάνω από ότι συνήθως, χαμογελώ συνέχεια, τραουδώ, χορεύκω ακόμα τζιαι στη δουλειά, παιρνώ την κάθε ημέραν παντές τζιαι εν η τελευταία. Τζιαι νιώθω ότι ακόμαν τζι' αν σήμερα, εν η τελευταία μου μέρα, εν θα μου κακοφανεί. Εν θα νιώσω ότι άφηκα κάτι μεσοδότζιην. Εν η κάθε μέρα όπως ένει στην ολότητάν της. Με ολοκληρωμένην την απόλαυσην που διά.

Τζιαι για να προλάβω: όϊ εν είμαι ερωτευμένη τζιαι θωρώ τα ούλλα ροζ.

Θωρώ πολύχρωμα χωρίς ετεροκαθορισμούς τζιαι χωρίς να εξαρτάται η διάθεσή μου τζιαι η ζωή μου που έναν άλλον άνθρωπον που κανένας εν τον αρώτησεν αν σηκώνει ή εν διατεθιμένος να σηκώσει το βάρος τζιαι της δικής μου ύπαρξης.

Άτε τζιαι το επόμενον βήμαν αλόπως εννά κόψω το τσιάρον. Τζιαι όποιος μου πει τζιαι το ποτόν εννά επανέλθω στην πρότερην μου κατάστασην! :)

Μόλις συνειδητοποιήσουμεν πόσο προνομιούχοι είμαστεν, εν πολλά που αλλάζουν. Εν ο κόσμος ούλλος που αλλάζει. Ο δικός μου, πάντως, εξεκίνησεν ήδη. Τζιαι επιμένω, τούτον εν σημαίνει αράζω την τζιαι καρτερώ να ππέσουν ούλλα στα πόδκια μου έτοιμα. Ετοιμάζω τα. Άλλοσπως. Πολύχρωμα.